Ben bir ÖLÜYÜM!

Sabah erken vakitte evden çıkmak zor olsa da sokakların boş oluşu huzur verici.
Sessizliği dinlemek keyif verici...

Güneş tepede değil ve hava gayet serin, hava biraz kapalı ama olsun.
-Olamaz, nasıl?!

'Nasıl?!' diye gayret edişim nedensiz değil.
Önümde koskoca bir mezarlık var, şaşkınım..
Bembeyaz mermerlerin bulunduğu koskoca bir mezarlık...
Beyaz mermerler bu yüzden sanırım bana korkutucu gelir..ölümü ensemde hissettiğim için.


O şaşkınlıkla etrafıma bakıyorum, ama değişen bir şey yok. Daha evvel orada bir sürü apartman gördüğüme eminim ama şuan hiçbiri yok! Her biri birer mezarlık şeklinde.
Kafayı yemiş olamam!
Bu neyin nesi?

Bu aklımın bana bir oyunu olmalı. Evet, evet kesinlikle!

Ama neden böyle bir oyun? Niçin evler mezarlık gibi?

Bir ses yankı buldu kulaklarımda :
-SENİN ÖLÜDEN FARKIN NE?
-Ne demek ölüden farkın ne? Yaşıyorum ya görmüyor musun?
Kimsin?
-SEN YAŞADIĞINI MI DÜŞÜNÜYORSUN?
-Yuh, görmüyor musun yaşıyorum, canlıyım ben!
-SENCE YAŞAMAK NEDİR?
-Bu nasıl bir soru şimdi? Kimsin? Niçin bana sorular soruyorsun?
Yaşıyorum; nefes alıyorum, kalbim çalışıyor.
-YAŞIYORUM DEMEK İÇİN BUNLARI YETERLİ Mİ GÖRÜYORSUN?
İNSANI, HAYVAN VE ÖLÜDEN FARKLI KILAN ŞEYLERİN NE OLDUĞUNU DÜŞÜNSENE!
-Niçin senin istediğini yapacakmışım ki? Ben yeterince düşünüyorum hem, işe geç kalmak üzereyim, lütfen son verir misin şu yaptığına!

Hava kapalıydı zaten, yağmur başladı yavaş yavaş yağmaya..daha da serin oldu hava.
Soğuğu iliklerime kadar hissediyordum ki birden bir ağrı hissettim, uff! Ayağım çok ağrıyor.

Hey, ne zaman yatağa geldim ben!
Ne yani rüya mıydı tüm gördüklerim? Nasıl bir rüya ama!

En son okuduğum roman beni fena etkilemiş olmalı, romandaki karakter, yaşamanın sadece yemek, içmek, eğlenmek, uyumak olmadığını söylüyordu.


O sese karşı çok hırçın cevaplar verdim ama düşündüm de o ses haksız değildi. Sahiden düşünmeye ihtiyacım varmış.
Sadece nefes almayı yaşamak için yeterli görmek çok basit...

SAHİ, BENİM ÖLÜDEN FARKIM NE?

BÜŞRA ŞÜKRAN